Snow+ in Ellmau

Dit jaar geef ik daar onder andere les aan Tijm (12) en zijn broertje Jitse (10). Vanuit mijn werk in Nederland ken ik Tijm al langere tijd. Tijm heeft autisme, is erg sportief en heerlijk eigenzinnig. Het belooft een mooie week te worden!

Als ik de jongens voor het eerst zie in de sneeuw moet ik spontaan lachen. Ze hadden beiden dezelfde skikleding aan. Beiden een gele broek, groen vest en blauwe helm. Ik zou ze, zeker weten, niet kwijt raken op de piste! Hun moeder noemde ze liefkozend, de twee minions. 

De jongens hebben in Nederland al veel geoefend dus gelukkig konden we gelijk de Hartkeizer op. Ze hebben er zin in! Een echte berg is toch een totaal andere beleving. Na een paar oefeningen viel mij iets op: de jongens hebben beiden totaal verschillende leerstijlen.

Jitse vindt het fijn om uitleg te krijgen over de techniek of oefening. Eerst wil hij er over nadenken en er een voorstelling van maken voordat hij het zelf uitprobeert. Daarna wil hij graag een aantal tips krijgen waardoor hij de techniek/oefening kan verbeteren. Tijm daarentegen heeft liever dat ik het voordoe zodat hij het na kan doen. Ik moet dan ook kort en duidelijk zijn in mijn uitleg zodat hij het snel zelf kan ervaren. Dit is kenmerkend voor Tijm en een bekend verschijnsel bij kinderen met autisme.

Beide jongens zien er dus precies hetzelfde uit maar vragen een totaal andere aanpak.

Ik ben blij dat ik de jongens privéles geef. Hierdoor kan ik mijn aandacht goed verdelen en aansluiten bij wat de jongens nodig hebben. Met Tijm en Jitse spreek ik een aantal checkpoints af op de piste. Ze weten waar ze moeten wachten en hierdoor kan ik één van de twee alvast vooruit sturen. Soms moeten ze even wachten maar ook daar heb ik een oefening voor. Op een vlak stukje kunnen ze vast oefenen met een tail en nosepress en het maken van een ollie.

De aanpak slaat aan en het mooie is dat beide jongens op dezelfde snelheid verbeteren. De ene leerstijl is dus niet beter dan de andere. Ze doen het geweldig en gaan met grote stappen vooruit.

Aan het einde van de week zijn de lessen afgelopen en geef ik les aan een nieuw groepje. Opeens hoor ik achter mij, ‘hee Michael!’ Als ik omkijk, zie ik beide jongens met mooie bochtjes naar beneden zoeven.

Voor ons zit dit geweldige wintersportseizoen er weer op. het aftellen naar volgend jaar is weer begonnen.